خراسان می‎دهد بوی مدینه  خراسان کوه غم دارد به سینه
خراسان را سراسر غم گرفته    در و دیوار آن ماتم گرفته
خراسان! کو امام مهربانت؟   چه کردی با گرامی میهمانت؟
خراسان راز دل‎ها با رضا داشت  چه شب‎هایی که ذکر یا رضا داشت
خراسان کربلای دیگر ماست   مزار زاده‎ی پیغمبر ماست
خراسان! می دهد خاکت گواهی   ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی
به دل داغ امامت را نهادند  امامت را به غربت زهر دادند
دریغا! میهمان در خانه کشتند   چه تنها و چه مظلومانه کشتند
امامِ اِنس و جان را زهر دادند   به تهدید و به ظلم و قهر دادند
ز نارِ زهرِ دشمن، نور می‎سوخت  سرا پا همچو نخل طور می‎سوخت
ز جا برخاست با رنگ پریده   غریبانه، عبا بر سر کشیده
گهی بی‎تاب و گه در تاب می‎شد همه چون شمع روشن آب می‎شد
میان حجره ی در بسته می سوخت  نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت
ز هفده خواهر والا تبارش   دریغا کس نبودی در کنارش
به خود پیچید و تنها دست و پا زد   جوادش را، جوادش را صدا زد
دلش دریای خون، چشمش به در بود  امیدش دیدن روی پسر بود
پدر می‎گشت قلبش پاره پاره پسر می‎کرد بر حالش نظاره
پدر چون شمع سوزان آب می شد   پسر هم مثل او بی‎تاب می شد
پدر آهسته چشم خویش می‎بست   پسر می‎دید و جان می داد از دست
پسر از پرده‎ی دل ناله سر داد   پدر هم جان در آغوش پسر داد